ตวัอย่าง

จับยามสามตาย

เขาบอกวา่ความผดิปกตอิยา่งทีส่องของเขาคอืความสามารถในการเขยีนหนงัสอืไดด้แีละ

รวดเร็ว ผลิตหนังสือที่ได้เสียงตอบรับอย่างกระตือรือร้นออกมาด้วยความเร็วแบบอัจฉริยะ

ร หั ส ลั บ เ ม สั นT H E L O S T S Y M B O L

1

ตวัอย่าง

ผลงานเรื่องอื่น ๆ ของดีน คูนท์ซ ที่จัดพิมพ์โดยแพรวสำนักพิมพ์

คืนเลือด (What The Night Knows)

หมดเวลา...ตาย (Intensity)

เที่ยวบินมรณะ (Sole Survivor)

2

T H E L O S T S Y M

B O L

ตวัอย่าง

จับยามสามตายOdd Thomas

ดีน คูนท์ซ

เขียน

พรรษพร ชโลธร

แปล

ร หั ส ลั บ เ ม สั นT H E L O S T S Y M B O L

3

ตวัอย่าง

จับยามสามตาย (Odd Thomas)

ผู้เขียน ดีน คูนท์ซ

ผู้แปล พรรษพร ชโลธร

แพรวสำานักพิมพ์

ในเครือบริษัทอมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำากัด (มหาชน)

๓๗๘ ถนนชัยพฤกษ์ (บรมราชชนนี) เขตตลิ่งชัน กรุงเทพฯ ๑๐๑๗๐

โทรศัพท์ ๐-๒๔๒๒-๙๙๙๙ ต่อ ๔๙๖๔, ๔๙๖๙ โทรสาร ๐-๒๔๓๔-๓๕๕๕, ๐-๒๔๓๔-

๓๗๗๗, ๐-๒๔๓๕-๕๑๑๑

Homepage: www.amarinpocketbook.com

E-mail: info@amarin.co.th

Odd Thomas by Dean Koontz

Copyright © 2003 by Dean Koontz

Copyright arranged with Lennart Sane Agency AB

Hollไndareplan 9 SE-374 34 Karlshamn, Sweden.

through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd.

สงวนลิขสิทธิ์หนังสือเล่มนี้ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ. ๒๕๓๗

ห้ามคัดลอกเนื้อหา ภาพประกอบ รวมทั้งดัดแปลงเป็นแถบบันทึกเสียง ตลับวีดิทัศน์

หรือเผยแพร่ด้วยรูปแบบและวิธีการอื่นใดก่อนได้รับอนุญาต

เลขมาตรฐานสากลประจำาหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ 978-616-18-0640-8

เจ้าของ ผู้พิมพ์ผู้โฆษณา บริษัทอมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำากัด (มหาชน)

กรรมการผู้จัดการใหญ่ ระริน อุทกะพันธุ์ ปัญจรุ่งโรจน์

บรรณาธิการอำานวยการ อุษณีย์ วิรัตกพันธ์

บรรณาธิการ ภูริชญา อสุนี ณ อยุธยา

ศิลปกรรมผู้ออกแบบปก ธิดารัตน์ ไทยานนท์

ตวัอย่าง

ดีน คูนท์ซ เป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จอย่างสูง ผลงานของเขามีเอกลักษณ ์

ที่คนอ่านรัก

งานของเขาทำให้เราอยู่ไม่สุข ถ้าอ่านดึกเกินไป ทำให้เราตาค้าง ถ้าอ่าน

ก่อนนอน และอาจทำให้เราตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อสงสัยว่า ตอนนี้มีคนอื่นที่ไม่ใช่

สมาชิกในครอบครัวอยู่ในบ้านหรือเปล่า

อ็อดด์ ทอมัส เป็นตัวละครที่คูนท์ซขัดเกลามาอย่างดี เขาเป็นเด็กหนุ่ม

ธรรมดา ๆคนหน่ึง แต่บทจะไม่ธรรมดาข้ึนมา อ็อดด์ ทอมัส ก็ทำให้เราประหลาดใจ

ได้แบบตั้งตัวไม่ทัน

ขอเตือนว่านวนิยายเรื่องนี้มีอะไรมากกว่าเรื่องของคนเห็นผี ถ้านอนอ่าน

คุณก็อาจจะต้องหดขาขึ้นมาให้พ้นขอบเตียง ถ้านั่งอ่านใกล้หน้าต่าง คุณก็อาจ

ต้องลุกขึ้นไปปิดม่านซะ

และเมื่ออ่าน ๆ ไป น้ำตาคุณอาจไหลแบบเป็นบ้าเป็นหลัง

แพรวสำนักพิมพ์กันยายน ๒๕๕๗

ค ํ า นํ า ส ํ า น ั ก พ ิ ม พ์ ร หั ส ลั บ เ ม สั น

T H E L O S T S Y M B O L

5

ตวัอย่าง

6

T H E L O S T S Y M

B O L

ตวัอย่าง

ถึงสาว ๆ เพื่อนยาก

แมรี ่ โครว์, เกอร์ด้า คูนท์ซ,

วิกกี้ เพจ, และยานา เพส

เราจะไปสังสรรค์กัน เราจะกิน

เราจะดื่ม เราจะคุย คุย คุย

ร หั ส ลั บ เ ม สั นT H E L O S T S Y M B O L

7

ตวัอย่าง

ความหวังเคียงเพียงคนผู้สู้ฟันฝ่า

ไมเ่หน็คา่ความทอ้แทย้อมแพพ้า่ย

จากเปลไกวไปจนฝังยังเรือนตาย

สิ่งใดกรายใจทรหดต้องอดทน

— เดอะบุ๊กออฟเคาน์เต็ดจอยส์

8

T H E L O S T S Y M

B O L

ตวัอย่าง

ผ ม ชื ่ อ อ ็ อ ด ด ์ ท อ ม ั ส ถงึแมย้คุนีช้ือ่เสยีงจะเปน็แทน่บชูาทีค่นสว่นใหญ ่

สักการะ ผมก็ไม่แน่ใจนักว่าทำไมคุณถึงต้องมาสนใจว่าผมเป็นใครและมีตัวตน

อยู่หรือไม่

ผมไม่ใช่คนดัง ผมไม่ใช่ลูกคนดัง ผมไม่เคยแต่งงานกับคนดัง ไม่เคยถูก

คนดังข่มเหงทารุณ และไม่เคยสละไตไปปลูกถ่ายให้คนดังคนไหน ยิ่งไปกว่านั้น

ผมยังไม่มีความต้องการที่จะเป็นคนดังเลยแม้แต่นิด

อันที่จริงแล้วผมเป็นคนไร้ความสำคัญตามมาตรฐานวัฒนธรรมของเรา

เสียจนไม่ใช่แค่นิตยสาร พีเพิล จะไม่มีวันลงบทความเกี่ยวกับผม แต่อาจบอกปัด

ความพยายามของผมที่จะสมัครสมาชิกนิตยสารเสียด้วย โดยมีเหตุผลว่า

แรงดึงดูดแบบหลุมดำของสภาพไร้ซึ่งความดังของผมนั้นแรงกล้าพอที่จะดูด

เอาธุรกิจของพวกเขาหายวับไปทั้งยวง

ผมอายุยี่สิบ สำหรับพวกผู้ใหญ่ที่เจนโลก ผมก็ไม่ได้โตไปกว่าเด็กนัก

แต่สำหรับเด็กคนไหน ๆ ผมแก่พอที่จะไม่น่าไว้วางใจ พอที่จะถูกกันออกไป

ตลอดกาลจากสังคมแสนวิเศษของกลุ่มคนตัวจ้อยไร้หนวด

เพราะฉะนัน้ผูเ้ชีย่วชาญดา้นการจดักลุม่ประชากรอาจสรปุวา่ กลุม่เปา้หมาย

เดยีวทีจ่ะรบัฟงัผมคอืชายหญงิอายนุอ้ยคนอืน่ ๆ ซึง่กำลงัลอ่งลอยเทง้เตง้อยูร่ะหวา่ง

วันครบรอบวันเกิดปีที่ยี่สิบและยี่สิบเอ็ดของตัวเอง

อันที่จริงผมไม่มีอะไรจะพูดกับกลุ่มผู้ฟังวงแคบ ๆ นั่น จากประสบการณ์

แล้ว ผมไม่สนใจเรื่องส่วนใหญ่ที่ชาวอเมริกันอายุยี่สิบคนอื่น ๆ สนใจกัน ยกเว้น

แต่การเอาชีวิตรอด ซึ่งก็แน่ละ

ผมใช้ชีวิตแบบไม่ธรรมดา

ทีบ่อกอยา่งนี ้ ผมไมไ่ดห้มายความวา่ชวีติของผมดกีวา่ของคณุ ผมแนใ่จวา่

๑จั บ ย า ม ส า ม ต า ย

1

จั บ ย า ม ส า ม ต า ย

1

O d d T h O m a s

ตวัอย่าง

ชวีติคณุเตม็ไปดว้ยความสขุ เรือ่งนา่ยนิด ี เรือ่งอศัจรรย ์ และความกลวัอนัไมย่อม

จากไปไหนมากมายเท่าที่ใครจะหวังได้ เพราะที่สุดแล้วคุณก็เป็นมนุษย์เหมือนผม

และเราก็รู้ว่า นั่น เป็นทั้งความสุขและเรื่องน่าพรั่นพรึงยังไง

ผมหมายความแค่ว่าชีวิตผมมันไม่ปกติ มีเรื่องพิลึกพิลั่นเกิดกับผมแบบที่

ไม่เกิดกับคนอื่น ๆ บ่อยนัก ถ้ามันจะเกิดกับเขาด้วยน่ะนะ

ยกตัวอย่างเช่น ผมคงไม่มีวันเขียนบันทึกความทรงจำนี่ถ้าไม่โดนชายหนัก

สี่ร้อยปอนด์ที่มือซ้ายมีนิ้วหกนิ้วสั่งให้เขียน

เขาชื่อ พี. ออสวอลด์ บูน ทุกคนเรียกเขาว่าออซซี่น้อย เพราะพ่อเขาคือ

ออซซี่ใหญ่ยังมีชีวิตอยู่

ออซซีน่อ้ยมแีมวชือ่เชสเตอรต์วัรา้ย เขารกัแมวตวันัน้ อนัทีจ่รงิแลว้ถา้เกดิ

เชสเตอรต์วัรา้ยใชช้วีติทีเ่กา้ของมนัหมดไปใตล้อ้รถบรรทกุพเีทอรบ์ลิต ์ ผมกเ็กรงวา่

ใจใหญ ่ๆ ของออซซี่น้อยคงไม่รอดจากการสูญเสียนั่น

ส่วนตัวแล้วผมไม่ปลื้มเชสเตอร์ตัวร้ายมากนัก ข้อหนึ่งก็เพราะมันฉี่ใส่

รองเท้าผมหลายครั้ง

เหตุผลที่มันทำแบบนั้นตามที่ออซซี่อธิบายดูเชื่อถือได้ แต่ผมก็ไม่ปักใจเชื่อ

ในความสัตย์ซื่อของเขาเสียทีเดียว ผมตั้งใจจะบอกว่าผมระแวงเรื่องความซื่อตรง

ของเชสเตอร์ตัวร้ายนะ ไม่ใช่ออซซี่

นอกจากนั้นคือ ผมไว้ใจแมวที่อ้างตัวว่าอายุห้าสิบแปดปีอย่างเต็มอกไม่ได้

จริง ๆ ถึงจะมีหลักฐานเป็นภาพถ่ายที่รองรับคำกล่าวอ้างนี้ ผมก็ยังยืนกรานที่จะ

เชื่อว่ามันเป็นเรื่องต้มกัน

ดว้ยเหตผุลตา่ง ๆซึง่จะชดัเจนขึน้ในภายหลงั ตน้ฉบบันีจ้งึไมส่ามารถตพีมิพ ์

ได้ชั่วชีวิตผม และความพยายามของผมก็จะไม่ได้รับผลตอบแทนเป็นค่าลิขสิทธิ์

ระหว่างที่ผมยังมีชีวิตอยู่ ออซซี่น้อยแนะว่า ผมควรทิ้งมรดกทางวรรณกรรม

ของผมไว้ในการดูแลอย่างแสนรักของเชสเตอร์ตัวร้าย ซึ่งเขาบอกว่าจะอายุยืนกว่า

เราทุกคน

ผมจะเลือกผู้ช่วยรายอื่น รายที่ไม่ฉี่รดผม

จะยงัไงเสยีผมกไ็มไ่ดเ้ขยีนเรือ่งนีเ้พือ่เงนิ ผมเขยีนเพือ่รกัษาสตสิมัปชญัญะ

ตัวเองไว้ และเพื่อหาคำตอบว่าผมจะกล่อมตัวเองได้ไหมว่าชีวิตผมมีจุดประสงค์

และมีความหมายพอให้ควรค่ากับการอยู่ต่อ

ไม่ต้องห่วงหรอกครับ การพร่ำพรรณนาทั้งหมดนี่จะไม่หดหู่จนเหลือทน

พี. ออสวอลด์ บูน สั่งผมอย่างเด็ดขาดให้รักษาบรรยากาศเรื่องให้เบาเข้าไว้

“ถ้านายไม่ทำให้มันเบา” ออซซี่ว่า “ฉันจะเอาก้นหนักสี่ร้อยปอนด์ของฉัน

2

จั บ

ย า ม

ส า ม

ต า ย

O d d

T h O m

a s

ตวัอย่าง

นั่งทับนาย แล้วนั่นก็ไม่ใช่วิธีที่นายอยากตายแน่”

ออซซีโ่มน้ะ่ กน้เขาถงึจะอลงัการพอดกูค็งหนกัไมเ่กนิรอ้ยหา้สบิปอนดห์รอก

อีกสองร้อยห้าสิบปอนด์กระจายไปทั่วโครงกระดูกอันทนทุกข์ส่วนที่เหลือของเขา

เมื่อการณ์ปรากฏให้เห็นในตอนแรกว่าผมไม่สามารถรักษาบรรยากาศให้เบา

ออซซี่ก็แนะให้ผมทำตัวเป็นผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้ “มันใช้ได้ผลสำหรับอกาธา

คริสตี้ ในเรื่อง คดีฆาตกรรมโรเจอร ์ แอคครอยด์ ” เขาบอก

ในนิยายแนวลึกลับที่เล่าด้วยบุรุษที่หนึ่งเรื่องนั้น ปรากฏว่าผู้เล่าเรื่องคนดี

เป็นฆาตกรที่ฆ่าโรเจอร์ แอคครอยด์ อันเป็นข้อเท็จจริงที่เขาซ่อนไว้จากผู้อ่าน

จนกระทั่งตอนจบ

เขา้ใจไวน้ะวา่ผมไมใ่ชฆ่าตกร ผมไมไ่ดท้ำอะไรชัว่ชา้ทีต่อ้งปกปดิไมใ่หค้ณุรู้

ความเชื่อถือไม่ได้ของผมในฐานะผู้เล่าเรื่องส่วนใหญ่เกี่ยวกับการใช้รูปกาลของ

กริยาเฉพาะบางคำ

ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ คุณจะได้รู้ความจริงเร็วพอดู

จะยังไงเสียผมก็เล่าเรื่องของตัวเองล่วงหน้าไป ออซซี่น้อยกับเชสเตอร์

ตัวร้ายยังไม่ได้เข้ามามีบทบาทจนกระทั่งหลังจากวัวนั่นระเบิด

เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นในวันอังคาร

สำหรับคุณ นั่นคือวันถัดจากวันจันทร์ ส่วนสำหรับผม มันคือวันหนึ่ง

ที่เหมือนวันอื่น ๆ อีกหกวัน ล้นปรี่ไปด้วยความเป็นไปได้ที่จะเกิดเรื่องลึกลับ

การผจญภัย และเหตุระทึกขวัญ

คณุไมค่วรนกึวา่ชวีติผมเรา้อารมณแ์ละแสนอศัจรรย ์ เรือ่งลกึลบัถา้มมีากไป

กเ็ปน็แคข่องนา่รำคาญ การผจญภยัมากไปนัน้ชวนใหห้มดแรง และเหตรุะทกึขวญั

เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เกินพอไปอีกนาน

ผมตื่นขึ้นมาตอนตีห้าเช้าวันอังคารโดยไม่ได้ใช้นาฬิกาปลุกช่วย ตื่นจาก

ความฝันเรื่องพนักงานโรงโบว์ลิ่งที่ตายไป

ผมไม่เคยตั้งนาฬิกาปลุก เพราะนาฬิกาในตัวผมไว้ใจได้อย่างยิ่ง ถ้าผม

อยากตื่นตอนตีห้าเผง ก่อนเข้านอนผมก็จะบอกตัวเองสามครั้งว่าผมต้องตื่นตอน

๔.๔๕ น. ไม่ขาดไม่เกิน

แมจ้ะไวใ้จได ้ แตน่าฬกิาปลกุในตวัผมกเ็ดนิชา้ไปสบิหา้นาทดีว้ยเหตผุลอะไร

บางอย่าง ผมเรียนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่หลายปีก่อนและปรับตัวเข้ากับปัญหานี้ไปแล้ว

ฝันเรื่องพนักงานโรงโบว์ลิ่งที่ตายนั่นรบกวนการนอนของผมเดือนละหน

สองหนมาสามปีแล้ว รายละเอียดนั้นยังไม่ชัดพอให้ลงมือทำอะไร ผมจึงต้องรอ

และหวังว่าความกระจ่างจะไม่มาสายเกินไป

จั บ ย า ม ส า ม ต า ย

3

O d d T h O m a s

ตวัอย่าง

ดังนั้นผมจึงตื่นขึ้นมาตอนตีห้า ลุกขึ้นนั่งบนเตียง และพูดว่า “ละเว้น

ข้าพเจ้าไว้เพื่อรับใช้พระองค์” ซึ่งเป็นบทสวดภาวนายามเช้าที่ยายชูการ์สของผม

สอนให้สวดสมัยผมยังเล็ก

เพิร์ล ชูการ์ส เป็นยายผม ถ้าเธอเป็นย่า ชื่อผมคงเป็นอ็อดด์ ชูการ์ส

หรือนายน้ำตาลประหลาด ทำให้ชีวิตผมยิ่งยุ่งยากขึ้นไปอีก

ยายชูการ์สเชื่อเรื่องการต่อรองกับพระผู้เป็นเจ้า ยายเรียกพระองค์ว่า

“พ่อค้าขายพรมเก่านั่น”

ก่อนเล่นโป๊กเกอร์ทุกเกม ยายสัญญากับพระเจ้าว่าจะเผยแพร่วจนะ

ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์หรือแบ่งปันความโชคดีของตนกับเด็กกำพร้าเพื่อแลกกับไพ่

ทีไ่มม่ใีครสูไ้ดส้องสามตา ตลอดชวีติยาย เงนิทีช่นะจากเกมไพน่ัน้เปน็แหลง่รายได ้

สำคัญของยายมาตลอด

เพราะเป็นผู้หญิงดื่มหนักที่มีความสนใจหลายอย่างนอกเหนือจากโป๊กเกอร ์

บางครั้งยายชูการ์สจึงไม่ได้ใช้เวลาเผยแพร่พระวจนะของพระเจ้ามากเท่าที่สัญญา

ไว้กับพระองค์ ยายเชื่อว่าพระเจ้าทรงคาดไว้แล้วว่าจะทรงถูกหลอกต้มบ่อยครั้ง

กว่าที่จะไม่ถูกต้ม และพระองค์จะไม่ทรงถือสาเรื่องนั้น

เราอาจต้มพระเจ้าแล้วรอดตัวไปได้ ยายว่าไว้ ถ้าเราทำอย่างมีเสน่ห์และมี

ไหวพริบ ถ้าเราใช้ชีวิตอย่างมีจินตนาการและเปี่ยมชีวิตชีวา พระเจ้าก็จะทรง

โอนอ่อนผ่อนตามเพื่อดูว่าเรื่องบันเทิงเหลือรับชนิดไหนที่เราจะทำต่อไป

พระองค์จะทรงผ่อนปรนให้เราบ้างเช่นกัน ถ้าเราโง่เขลาจนชวนตะลึงอย่าง

น่าขัน ยายอ้างว่าเรื่องนี้คือคำอธิบายที่ว่าทำไมคนโง่จนลืมหายใจตั้งไม่รู้กี่ล้านคน

สามารถใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่นทีเดียว

แนล่ะวา่ในระหวา่งนัน้ เราตอ้งไมท่ำรา้ยผูอ้ืน่ในทางทีร่า้ยแรงใด ๆ มฉิะนัน้

เราจะทำให้พระองค์หมดความขบขัน แล้วก็จะถึงเวลาใช้หนี้ที่เราผิดสัญญา

ถึงแม้ยายจะดวดเหล้าดุจนล้มคนตัดฟืนได้ เล่นโป๊กเกอร์ชนะพวกต่อต้าน

สังคมใจหินที่เกลียดความพ่ายแพ้เป็นประจำ ขับรถเร็วอย่างหยันกฎฟิสิกส์สุด ๆ

(แต่ไม่เคยขับตอนเมา) และกินอาหารที่อุดมไปด้วยมันหมู ยายชูการ์สก็เสียชีวิต

ไปอย่างสงบขณะหลับตอนอายุเจ็ดสิบสอง มีคนพบยายพร้อมขวดบรั่นดีเปล่า

บนโต๊ะหัวเตียง นยิายทีเ่ขยีนโดยนกัเขยีนคนโปรดของยายซึง่เปดิอยูท่ีห่นา้สดุทา้ย

และรอยยิ้มบนหน้าของยาย

เมือ่วดัจากหลกัฐานทัง้หมดทีม่อียู่ ยายชกูารส์กบัพระเจา้กเ็ขา้ใจกนัและกนั

ดีพอสมควร

ด้วยความยินดีที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ในเช้าวันอังคารก่อนรุ่งสาง ผมจึงเปิด

4

จั บ

ย า ม

ส า ม

ต า ย

O d d

T h O m

a s

ตวัอย่าง

สวิตช์โคมบนโต๊ะหัวเตียงและมองสำรวจห้องที่ใช้เป็นทั้งห้องนอน ห้องนั่งเล่น

ห้องครัว และห้องอาหาร ผมไม่เคยลงจากเตียงจนกว่าจะรู้ว่าใครกันที่รอผมอยู่

ถ้าเกิดมีใครรออยู่น่ะนะ

ถ้าผู้มาเยือนได้ใช้เวลาส่วนหนึ่งของคืนนั้นเฝ้าดูผมนอนหลับ ไม่ว่าเขา

จะไร้พิษภัยหรือมุ่งร้าย เขาก็ไม่ได้อ้อยอิ่งอยู่พูดคุยยามเช้า บางครั้งแค่การลุก

จากเตียงไปห้องน้ำก็ทำให้วันใหม่เสียความรื่นรมย์ไปได้แล้ว

มีแค่เอลวิสอยู่ที่นั่น สวมพวงมาลัยดอกกล้วยไม้ ส่งยิ้มและชี้นิ้วหนึ่งมา

ที่ผมเหมือนปืนที่ขึ้นนกไว้

ถึงแม้ผมจะชอบอาศัยอยู่เหนือโรงรถแบบจอดได้สองคันแห่งนี้ และแม้

ผมจะพบว่าที่พักของตัวเองอบอุ่นน่าสบาย นิตยสารอาร์ คิเทคเจอรัลไดเจสต ์ก็คง

ไม่มาขอถ่ายภาพไปลงในเล่มแบบผูกขาด ถ้าหนึ่งในแมวมองสุดหรูของพวกเขามา

เห็นที่พักผม เขาอาจตั้งข้อสังเกตอย่างเหยียด ๆ ว่า อย่างไรเสีย คำที่สองในชื่อ

นิตยสารก็ไม่ใช่ อินไดเจสชั่น ที่แปลว่าอาหารไม่ย่อย

รูปกระดาษลังขนาดเท่าตัวจริงของเอลวิส ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของป้ายโฆษณา

ภาพยนตร์เรื่อง บลูฮาวาย ที่ใช้ตั้งแสดงในล็อบบี้โรงหนัง ยังอยู่ตรงที่ที่ผมทิ้งมันไว้

บางทีมันก็ขยับหรือถูกขยับไปเป็นครั้งคราวในช่วงกลางคืน

ผมอาบน้ำโดยใช้สบู่กลิ่นพีชกับแชมพูพีชที่สตอร์มี่ เลเวลลิน ให้ผมมา

ชื่อจริงของเธอคือบรอนเวน แต่เธอคิดว่ามันทำให้เธอฟังดูเหมือนชื่อเอลฟ์

ชื่อจริงของผมคืออ็อดด์จริง ๆ ครับ

ตามที่แม่ผมบอก นี่เป็นความผิดพลาดในสูติบัตรที่ไม่ได้รับการแก้ไข

บางครั้งแม่ก็บอกว่าพวกเขาตั้งใจจะตั้งชื่อผมว่าท็อดด์ บางครั้งก็บอกว่าเป็นชื่อ

ด็อบบ์ ตามชื่อลุงชาวเชโกสโลวะเกียคนหนึ่ง

พ่อผมยืนกรานว่าพวกเขาตั้งใจจะตั้งชื่อผมว่าอ็อดด์มาตลอด ถึงแม้พ่อ

จะไม่บอกผมหรอกว่าเพราะอะไร พ่อทักว่าผมไม่มีลุงเป็นชาวเชโกสโลวะเกีย

แม่ผมยืนยันแข็งขันว่าลุงคนนั้นมีตัวตนอยู่ แม้ว่าแม่จะไม่ยอมอธิบายว่า

ทำไมผมไมเ่คยเจอทัง้เขาหรอืพีส่าวของแมท่ีช่ือ่คมัรี ่ ซึง่วา่กนัวา่สองคนนัน้แตง่งาน

กันด้วย

ถงึแมพ้อ่ผมจะยอมรบัเรือ่งการมตีวัตนอยูข่องคมัรี ่ แตก่ย็นืกรานเสยีงแขง็

ว่าเธอไม่เคยแต่งงาน พ่อบอกว่าเธอเป็นยายเพ้ียน แต่พ่อหมายความว่ายังไงกับคำน้ี

ผมก็ไม่รู้หรอก เพราะพ่อไม่ยอมพูดอะไรอีก

แม่ผมกราดเกรี้ยวกับการบอกใบ้ว่าพี่สาวแม่เป็นยายเพี้ยน แม่บอกว่าคัมรี่

เป็นของขวัญจากพระเจ้า แต่นอกจากนั้นแล้วก็ยังไม่ยอมสื่อสารอะไรเกี่ยวกับ

จั บ ย า ม ส า ม ต า ย

5

O d d T h O m a s

ตวัอย่าง

ประเด็นนั้นเหมือนเดิม

ผมพบว่าการใช้ชีวิตอยู่กับชื่ออ็อดด์เป็นเรื่องง่ายกว่าการไปโต้แย้งมัน

กว่าผมจะโตพอที่จะตระหนักได้ว่ามันเป็นชื่อที่ผิดธรรมดา ผมก็ชินกับมันแล้ว

สตอร์มี่ เลเวลลิน กับผมเป็นมากกว่าเพื่อน เราเชื่อว่าเราเป็นเนื้อคู่กัน

เหตผุลหนึง่คอืเรามบีตัรคำทำนายจากเครือ่งทำนายดวงชะตาในงานเทศกาล

ที่บอกว่าเราถูกลิขิตมาให้อยู่ด้วยกันไปชั่วนิรันดร์

เรามีปานเหมือนกันด้วย

นอกจากบัตรคำทำนายกับปานแล้ว ผมยังรักเธออย่างเต็มหัวใจ ยินดี

ทิ้งตัวลงจากหน้าผาสูงเพื่อเธอถ้าเธอขอให้ผมโดด แน่ละว่าผมต้องเข้าใจเหตุผล

ที่อยู่เบื้องหลังคำขอนั้นด้วย

โชคดีสำหรับผมที่สตอร์มี่ไม่ใช่คนประเภทที่จะขอเรื่องแบบนั้นง่าย ๆ เธอ

ไมค่าดหวงัใหค้นอืน่ทำอะไรทีต่วัเธอเองจะไมท่ำ เมือ่เผชญิกระแสคลืน่ลมทีไ่มอ่าจ

วางใจ เธอมั่นคงด้วยสมอแห่งคุณธรรมที่มีขนาดเท่าเรือเลยทีเดียว

ครั้งหนึ่งเธอเคยหมกมุ่นครุ่นคิดไปทั้งวันว่าจะเก็บเงินห้าสิบเซ็นต์ที่พบใน

ช่องคืนเหรียญของโทรศัพท์สาธารณะเครื่องหนึ่งไว้ดีหรือไม่ ในที่สุดเธอก็ส่งมัน

ไปให้บริษัทโทรศัพท์ทางไปรษณีย์

กลบัมาทีเ่รือ่งหนา้ผานัน่สกัครู่ ผมไมไ่ดต้ัง้ใจจะสือ่วา่ผมกลวัมจัจรุาชหรอก

ผมแค่ยังไม่พร้อมจะออกไปเดตกับเขาก็เท่านั้น

ผมออกไปทำงานทีร่า้นปโิกมนุโดกรลิลโ์ดยมกีลิน่พชีตดิตวัแบบทีส่ตอรม์ีช่อบ

ไปโดยไมก่ลวัมจัจรุาช แตก่อ่นหนา้นัน้ผมกนิมฟัฟนิบลเูบอรร์ีไ่ปชิน้หนึง่และบอกลา

เอลวิสด้วยการเลียนเสียงเขาแบบไม่ได้ความว่า “ดูงานดูการด้วยนะ”

ถึงแม้อรุณรุ่งจะเพิ่งมาถึง มันก็ถูกทอดในน้ำมันร้อนจนกลายเป็นไข่แดง

สีเหลืองแข็งโป๊กบนขอบฟ้าทิศตะวันออกไปแล้ว

เมืองปิโกมุนโดอยู่ในพื้นที่ส่วนนั้นของแคลิฟอร์เนียตอนใต้ ส่วนที่แม้จะ

มีการนำน้ำผ่านระบบคลองลำเลียงของรัฐเข้ามามากแค่ไหน แต่คุณไม่มีวันลืมว่า

สภาพที่แท้จริงของพื้นที่เป็นทะเลทราย ในเดือนมีนาคมเราถูกอบ ส่วนในเดือน

สิงหาคมซึ่งคือเดือนนี้ เราถูกย่าง

มหาสมุทรทอดตัวอยู่ทางตะวันตก ไกลออกไปมากเสียจนมันไม่ได้เป็น

จริงมากไปกว่าทะเลแห่งความสงบ ซึ่งเป็นที่ราบมืด ๆ กว้างใหญ่ไพศาลบนพื้นผิว

ดวงจันทร์

บา้งเปน็ครัง้คราว ระหวา่งการขดุแบง่ซอยบา้นจดัสรรยา่นชานเมอืง บรษิทั

พฒันาอสงัหารมิทรพัยจ์ะพบเปลอืกหอยปรมิาณมากในการขดุดนิระดบัลกึ ครัง้หนึง่

6

จั บ

ย า ม

ส า ม

ต า ย

O d d

T h O m

a s

ตวัอย่าง

ในยุคโบราณ คลื่นเคยซัดเข้ากระทบฝั่งแห่งนี้

ถ้าคุณเอาเปลือกหอยเหล่านั้นสักเปลือกขึ้นมาแนบหู คุณจะไม่ได้ยิน

เสียงคลื่นแตกตัว มีเพียงเสียงลมแห้ง ๆ โหยหวนราวกับเปลือกหอยนั้นลืมที่มา

ของตัวเองเสียแล้ว

ที่เชิงบันไดด้านนอกซึ่งทอดลงไปจากอพาร์ตเมนต์ขนาดเล็กของผม กลาง

แสงอาทิตย์แรกขึ้น เพนนี แคลลิสโต กำลังคอยอยู่เหมือนเปลือกหอยบนฝั่ง

เธอสวมรองเท้าผ้าใบสีแดง กางเกงขาสั้นสีขาว และเสื้อสีขาวแขนกุด

ปกติแล้วเพนนีไม่มีอารมณ์หมดอาลัยตายอยากแบบเด็กก่อนวัยรุ่นนั่น

เด็กบางคนตกอยู่ในสภาพนั้นได้ง่ายเหลือเกินในสมัยนี้ เธอเป็นเด็กอายุสิบสอง

ที่กระตือรือร้น ช่างสังคมและหัวเราะง่าย

แต่เช้านี้เธอดูเคร่งขรึม ตาสีฟ้าเข้มขึ้นเหมือนท้องทะเลใต้เมฆที่พัดผ่านไป

ผมเหลือบไปทางตัวบ้านซึ่งอยู่ห่างไปห้าสิบหลา ที่ที่โรซาเลีย ซานเชส

เจา้บา้นของผม คงกำลงัรอใหผ้มเขา้ไปหาในนาทใีดนาทหีนึง่นีเ้พือ่ยนืยนัวา่เธอไมไ่ด้

ล่องหนไปตอนกลางคืน ภาพตัวเองในกระจกไม่เคยเพียงพอที่จะสยบความกลัว

ของเธอ

เพนนีหันหนีไปจากบันไดโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ เธอเดินไปทางด้านหน้า

ของบริเวณบ้าน

ต้นแคลิฟอร์เนียไลฟ์โอ๊กขนาดมหึมาสองต้นทอม่านพรางตาสีทองและม่วง

ขึ้นมา ทิ้งทาบลงบนทางรถ เหมือนดั่งหูกทอผ้าคู่หนึ่งที่ใช้แสงแดดและเงาของ

ตัวมันเองถักทอ

เพนนีดูจะเปล่งประกายวิบวับสลับมืดลงขณะเคลื่อนตัวผ่านม่านลูกไม้แห่ง

แสงเงาอันละเอียดลออนี้ไป ผ้าคลุมสีดำที่ก่อตัวขึ้นจากเงานั้นทำให้ประกายผม

บลอนด์ของเธอหม่นลง ลวดลายอันซับซ้อนของมันเปลี่ยนแปลงไปเมื่อเธอขยับ

เพราะกลัวจะคลาดกับเธอ ผมจึงเร่งฝีเท้าลงบันไดขั้นท้าย ๆ และตาม

เด็กหญิงไป มิสซิสซานเชสคงต้องรอและกังวลไปก่อน

เพนนนีำผมผา่นบา้นหลงันัน้ไป ออกจากทางรถไปยงัอา่งอาบนำ้นกบนสนาม

ด้านหน้า รอบฐานของแท่นท่ีรองรับอ่างน้ัน โรซาเลีย ซานเชส ได้จัดเรียงเปลือกหอย

ที่สะสมไว้เป็นโหล ๆ มีทุกขนาดและรูปทรง ซึ่งล้วนตักเก็บมาจากเนินเขาของ

เมืองปิโกมุนโด

เพนนโีน้มตวัลง เลอืกตวัอย่างชิ้นหนึง่ซึง่ขนาดราว ๆ ผลส้ม ก่อนจะยนืขึ้น

อีกครั้งและยื่นมันออกมาให้ผม

โครงสร้างมันดูคล้ายหอยสังข์ พื้นผิวขรุขระภายนอกเป็นสีน้ำตาลสลับขาว

จั บ ย า ม ส า ม ต า ย

7

O d d T h O m a s

ตวัอย่าง

ผิวภายในขึ้นเงาวับวาวเป็นสีชมพูเหลือบมุก

เพนนีห่อมือขวาของตนเหมือนยังถือเปลือกหอยนั้นอยู่และยกมันขึ้น

ที่หู เธอเอียงศีรษะไปข้าง ๆ เหมือนกำลังเงี่ยหูฟัง ซึ่งเป็นการบ่งชี้สิ่งที่เธอต้องการ

ให้ผมทำ

เมือ่ผมเอาเปลอืกหอยนัน้ขึน้แนบห ู ผมไมไ่ดย้นิเสยีงทะเล และผมกไ็มไ่ด ้

ยินเสียงลมทะเลทรายอันหดหู่ที่พูดถึงก่อนหน้านี้ด้วย

สิ่งที่ออกมาจากเปลือกหอยกลับเป็นเสียงหายใจหอบกระด้างของสัตว์ร้าย

จงัหวะเรง่รอ้นของความตอ้งการอนัโหดเหีย้ม เสยีงคำรามในคอของความปรารถนา

อันบ้าคลั่ง

ที่นี่ ในทะเลทรายฤดูร้อน ฤดูหนาวรุกเข้ามาถึงเส้นเลือดผม

เมื่อเธอเห็นจากสีหน้าผมว่าผมได้ยินสิ่งที่เธออยากให้ได้ยิน เพนนีก็เดิน

ลัดสนามไปยังทางเท้าสาธารณะ เธอยืนอยู่ริมถนน มองไปทางสุดปลายด้าน

ตะวันตกของถนนแมรีโกลด์เลน

ผมทิ้งเปลือกหอยลง เดินไปข้างเธอและรอคอยไปพร้อม ๆ กัน

ความชั่วร้ายกำลังมา ผมนึกสงสัยว่ามันจะสวมใบหน้าของใคร

ต้นอินเดียลอเรลเก่าแก่เรียงรายอยู่บนถนนสายนี้ รากใหญ่หงิกงอซึ่งโผล่

ขึ้นมาบนผิวดินของมันดันทางเท้าคอนกรีตจนแตกและปูดขึ้นมาเป็นบางจุด

ไม่มีลมพัดผ่านแนวไม้เหล่านั้นแม้แต่นิด ยามเช้าทอดตัวนิ่งงันอย่าง

แปลกประหลาดชวนขนลุก เหมือนรุ่งสางของวันพิพากษา ชั่วอึดใจหนึ่งก่อน

ท้องฟ้าจะปริแยกออก

บ้านส่วนใหญ่ในละแวกนี้ก็เหมือนบ้านมิสซิสซานเชส คือเป็นสไตล์

วิกตอเรีย มีไม้ฉลุลายแบบขนมปังขิงประดับมากน้อยต่างกันไป เมื่อเมืองปิโก

มุนโดก่อตั้งขึ้นในปี ๑๙๐๐ ผู้อาศัยจำนวนมากเป็นผู้อพยพจากชายฝั่งตะวันออก

และพวกเขาก็ชอบสถาปัตยกรรมที่เหมาะกับชายฝั่งอันห่างไกลนั้นซึ่งชื้นกว่านี้

และอากาศเย็นกว่านี้

พวกเขาอาจคิดว่าจะนำแต่สิ่งที่ตัวเองรักมายังหุบเขาแห่งนี้ได ้ โดยทิ้งความ

น่าเกลียดน่าชังทั้งหมดไว้เบื้องหลัง

แตเ่ราไมใ่ชเ่ผา่พนัธุท์ีส่ามารถเลอืกภาระทีต่อ้งนำตดิตวัไประหวา่งการเดนิทาง

ได ้ แมต้ัง้ใจไวด้ทีีส่ดุแลว้ เรากม็กัพบเสมอวา่ไดน้ำความมดืมนและความทกุขร์ะทม

ใส่กระเป๋าเดินทางติดมาด้วยใบสองใบ

ในช่วงเวลาครึ่งนาที การเคลื่อนไหวเดียวเป็นของเหยี่ยวตัวหนึ่งซึ่งร่อนอยู่

สูงขึ้นไปเบื้องบน แลเห็นได้แว่บ ๆ ระหว่างกิ่งต้นอินเดียนลอเรล

8

จั บ

ย า ม

ส า ม

ต า ย

O d d

T h O m

a s

ตวัอย่าง

เหยี่ยวตัวนั้นและผมเป็นนักล่าในเช้าวันนี้

เพนนี แคลลิสโต คงสัมผัสความกลัวของผมได้ เพราะเธอเอามือซ้ายกุม

มือขวาผมไว้

ผมซึ้งกับความอาทรนี้ การเกาะกุมของเธอมั่นคง และมือเธอก็ไม่ได้ให้

ความรู้สึกเย็น ผมดึงความกล้ามาจากจิตวิญญาณอันแข็งแกร่งของเธอ

เพราะรถคันนั้นเข้าเกียร์ไว้เอื่อย ๆ และใช้ความเร็วแค่ไม่กี่ไมล์ต่อชั่วโมง

ผมจึงไม่ได้ยินอะไรจนกระทั่งมันเลี้ยวหัวมุมมา เมื่อจำยานพาหนะนั้นได้ ผม

ก็รู้ว่าความเศร้าเท่าเทียมกับความกลัวของตัวเอง

รถปอนเตียคไฟร์เบิร์ด ๔๐๐ รุ่นปี ๑๙๖๘ คันนี้ได้รับการซ่อมแซมด้วย

ความเอาใจใส่อย่างแสนรัก รถเปิดประทุนสีน้ำเงินเข้มสองประตูดูเหมือนจะ

เลื่อนไหลมาทางเราโดยที่ทุกล้อลอยพ้นพื้นถนนแค่กระเบียดนิ้ว ดูพร่าพรายคล้าย

ภาพลวงตาท่ามกลางความร้อนยามเช้า

ฮาร์โล แลนเดอร์สัน กับผมเรียนร่วมชั้นกันสมัยไฮสกูล ระหว่างเรียน

สองปีสุดท้าย ฮาร์โลได้ประกอบรถคันนี้ใหม่ตั้งแต่เพลาขึ้นมาจนมันดูใหม่เอี่ยม

เหมือนที่เคยเป็นในฤดูใบไม้ร่วงปี ๑๙๖๗ ตอนมันจอดอยู่บนพื้นโชว์รูมเป็น

ครั้งแรก

ฮาร์โลผู้ทำตัวไม่เป็นจุดสนใจและขี้อายอยู่บ้างนั้นไม่ได้ลงแรงกับรถคันนี้

ด้วยความหวังว่ามันจะเป็นแม่เหล็กดูดสาว หรือหวังให้คนที่มองว่าเขาจืดชืดคิดได ้

ขึ้นมาปุบปับว่าเขาเจ๋งพอจะทำให้ปรอทในเทอร์โมมิเตอร์วิ่งไปจุดเยือกแข็งได้ เขา

ไม่มีความทะเยอทะยานทางสังคมใด ๆ และไม่เคยหลอกตัวเองว่าตนจะมีโอกาส

เผยอขึ้นเหนือระดับต่ำสุดของระบบชั้นวรรณะในโรงเรียนไฮสกูล

ด้วยเครื่องยนต์วี ๘ ๓๓๕ แรงม้า รถไฟร์เบิร์ดนี้สามารถทะยานจาก

ความเร็วศูนย์เป็นหกสิบไมล์ต่อชั่วโมงในไม่ถึงแปดวินาที แต่ถึงอย่างนั้นฮาร์โล

ก็ไม่ใช่นักซิ่งบนท้องถนน เขาไม่มีความภูมิใจใด ๆ เป็นพิเศษในการเป็นเจ้าของ

ความแรงติดล้อ

เขาอุทิศเวลา แรงงาน และเงินจำนวนมากให้เจ้าไฟร์เบิร์ดเพราะความงาม

ของการออกแบบ การทำงานของมนัทำใหเ้ขาหลงใหล นีเ่ปน็การทุม่เทดว้ยใจ เปน็

ความรักลึกซึ้งอันบริสุทธิ์และเข้มข้นจนเกือบจะศักดิ์สิทธิ์

บางครั้งผมก็คิดว่ารถปอนเตียคนี่มีบทบาทสำคัญนักในชีวิตฮาร์โล เพราะ

เขาไม่มีใครให้รักอย่างทุ่มเทเหมือนที่ทุ่มให้รถคันนั้น แม่เขาตายตอนเขาหกขวบ

พ่อเป็นขี้เมาจอมอันธพาล

รถไม่อาจรักคุณตอบ แต่ถ้าคุณเหงาพอ ประกายวาววับของโครเมียม

จั บ ย า ม ส า ม ต า ย

9

O d d T h O m a s

ตวัอย่าง

ความเงางามของสีเคลือบ และเสียงครางกระหึ่มของเครื่องยนต์ก็อาจถูกเข้าใจผิด

ได้ว่าเป็นความรักใคร่ไยดี

ฮาร์โลกับผมไม่เคยเป็นเพื่อนซี้ แค่เป็นมิตรกัน ผมชอบหมอนี่ เขาเป็น

คนเงียบ ๆ แต่ความเงียบดีกว่าคำคุยโวและอวดเบ่งที่เด็กจำนวนมากใช้แย่งชิง

สถานะทางสังคมกันในโรงเรียนไฮสกูล

เพนนี แคลลิสโต อยู่ข้างผม ผมยกมือซ้ายขึ้นและโบกให้ฮาร์โล

นบัแตส่มยัไฮสกลูเขาทำงานหนกัมาตลอด เขาขนถา่ยสนิคา้ลงจากรถบรรทกุ

ที่ร้านซูเปอร์ฟู้ด และย้ายของจากคลังสินค้าไปขึ้นชั้นวางจำหน่ายตั้งแต่เก้าโมงเช้า

ถึงห้าโมงเย็น

ก่อนหน้านั้น เริ่มตั้งแต่ ๔.๐๐ น. เขาส่งหนังสือพิมพ์เป็นร้อย ๆ ฉบับตาม

บา้นทางฝัง่ตะวนัออกของเมอืงปโิกมนุโด นอกจากนัน้เขายงัเอาใบปลวิโฆษณาและ

หนงัสอืคปูองลดราคาเตม็ถงุพลาสตกิไปสง่บา้น ทกุหลงั ทกุสปัดาห์ สปัดาหล์ะครัง้

เช้านี้เขาส่งแต่หนังสือพิมพ์ ตวัดข้อมือโยนมันเหมือนเป็นบูมเมอแรง

หนงัสอืพมิพ ม์าราวลิลาเคานต์ไีทมส ์ฉบบัวนัองัคารทีพ่บัใสถ่งุไวแ้ตล่ะฉบบัหมนุติว้

ผา่นอากาศและหลน่ลงเสียงดงั ตบุ เบา ๆ บนถนนทางรถหรอืทางเดินหน้าบา้น ตรง

ที่สมาชิกอยากได้พอดี

ฮาร์โลกำลังส่งหนังสือพิมพ์อีกฝั่งถนน เมื่อเขามาถึงบ้านตรงข้ามผม

เขาก็เบรกรถปอนเตียคที่เคลื่อนช้า ๆ นั้นให้หยุดลง

เพนนีกับผมข้ามถนนไปยังรถคันนั้น และฮาร์โลก็ทัก “หวัดดี อ็อดด์

นายเป็นไงมั่งวันนี้”

“สลด” ผมตอบ “เศร้า สับสน”

เขาขมวดคิ้วอย่างห่วง ๆ “เกิดอะไรขึ้น ฉันพอช่วยอะไรได้มั้ย”

“นายทำไปแล้วละ” ผมบอก

ผมปลอ่ยมอืเพนน ี ชะโงกเขา้ไปในรถไฟรเ์บริด์จากฝัง่ผูโ้ดยสาร ดบัเครือ่ง

และดึงกุญแจออกจากช่องสตาร์ต

ฮารโ์ลตกใจ เขาควา้กญุแจแตพ่ลาด “เฮย้ ออ็ดด ์ อยา่ลอ้เลน่นะ่ โอเคมัย้

ตารางงานฉันแน่น”

ผมไม่ได้ยินเสียงเพนนีสักคำ แต่ด้วยภาษาวิญญาณอันไร้เสียงแต่ลึกล้ำ

เธอต้องพูดกับผมแล้วแน่ ๆ

สิง่ทีผ่มพดูกบัฮารโ์ล แลนเดอรส์นั คอืใจความสำคญัของสิง่ทีเ่ดก็หญงิเผย

ให้รู้ “นายมีเลือดเธออยู่ในกระเป๋า”

คนบริสุทธิ์คงสับสนกับคำกล่าวของผม ฮาร์โลจ้องผม ทำตาเหมือนนกฮูก

10

จั บ

ย า ม

ส า ม

ต า ย

O d d

T h O m

a s

ตวัอย่าง

ขึ้นมาทันที ไม่ใช่ด้วยปัญญาหยั่งรู้ แต่ด้วยความกลัว

“คืนนั้นน่ะ” ผมว่า “นายพกผ้าสักหลาดสี่เหลี่ยมสีขาวชิ้นเล็กไปด้วย

สามชิ้น”

ฮาร์โลเบือนสายตาหนีผมโดยที่มือหนึ่งยังวางอยู่บนพวงมาลัย มองผ่าน

กระจกหน้ารถไปเหมือนกำลังกำหนดจิตให้รถปอนเตียคเขยื้อน

“พอใช้เด็กผู้หญิงนั่นเสร็จ นายก็เอาผ้าสักหลาดพวกนั้นซับเก็บเลือด

พรหมจารีของเธอไว้”

ฮาร์โลตัวสั่น หน้าเขาแดงก่ำ อาจด้วยความละอาย

ความปวดร้าวทำให้เสียงผมเข้มขึ้น “มันแห้งแข็งจนเป็นสีเข้ม เปราะ

เหมือนแครกเกอร์”

อาการตัวสั่นของเขาทวีขึ้นเป็นการสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง

“นายพกชิ้นหนึ่งติดตัวไว้ตลอดเวลา” เสียงผมสั่นด้วยแรงอารมณ์ “นาย

ชอบดมมัน ให้ตายสิวะ ฮาร์โล บางครั้งนายก็เอามันสอดเข้าไปที่ฟันแล้วกัดมัน”

เขาเปิดประตูฝั่งคนขับพรวดและเผ่นหนี

ผมไม่ใช่ผู้รักษากฎหมาย ผมไม่ใช่ศาลเตี้ย ผมไม่ใช่การล้างแค้นที่ก่อรูป

เป็นตัวตนขึ้นมา ผมไม่รู้จริง ๆ หรอกว่าผมเป็นตัวอะไร หรือเพราะอะไร

แต่ในช่วงเวลาแบบนี้ ผมไม่อาจยั้งตัวเองไม่ให้ลงมือทำอะไรได้ ความ

บ้าคลั่งอย่างหนึ่งเข้าครอบงำผม และผมก็ไม่อาจหันหน้าหนีจากสิ่งที่ต้องทำ

พอ ๆ กับที่หวังว่าโลกอันตกต่ำใบนี้จะคืนกลับสู่สภาพงดงาม

เมื่อฮาร์โลพุ่งออกจากรถปอนเตียค ผมก็ก้มลงมองเพนนี แคลลิสโต

และเห็นรอยถูกรัดบนคอเธอซึ่งมองไม่เห็นตอนเธอปรากฏตัวให้ผมเห็นครั้งแรก

ความลึกที่ผ้าประทับรอยลงไปในเนื้อเธอเผยให้เห็นความรุนแรงผิดธรรมดาในวิธี

ที่เขารัดคอเธอจนตาย

ความเวทนาฉีกทึ้งผม และผมก็กวดตามฮาร์โล แลนเดอร์สัน ผู้ที่ผม

ไม่เวทนาเลยแม้แต่น้อยไป

จั บ ย า ม ส า ม ต า ย

11

O d d T h O m a s

ตวัอย่าง